लिलाव

 
उभा दारी कर लावूनी कपाळा
दीन शेतकरी दाबूनी उमाळा,
दूत दाराशी पुकारी लिलाव,
शब्द कसले ते - घणाचेच घाव !

पोसलेले प्राशून रक्त दाणे
उडूनि जाती क्षणी पाखरांप्रमाणे
निघत मागुनि बाजले आणि थाळी,
गाडग्यांची पाळी !

वस्तु वस्तुंवर घालुनिया धाड
करित घटकेतच झोपडे उजाड !
स्तब्ध बाजूला बसे घरधणीन लाल
डोळ्यांतिल आटले उधाण;

भुके अर्भक अन् कवळूनी उरास,
पदर टाकूनी त्या घेई पाजण्यास
ऊर उघडे ते तिचे न्याहळोनी
थोर थैलीतिल वाजवीत नाणी -

"आणि ही रे!" पुसतसे सावकार,
उडे हास्याचा चहुकडे विखार!

- कुसुमाग्रज - नाशिक - १९३४.