Posts
संथ निळे हे पाणी
वर शुक्राचा तारा
कुरळ्या लहरींमधूनी
शीळ घालतो वारा
दूर कमान पुलाची
एकलीच अंधारी
थरथरत्या पाण्याला
कसले गुपित विचारी
भरून काजव्यांनी हा
चमके पिंपळ सारा
स्तिमित होऊनी तेथे
अवचित थबके वारा
किरकीर रात किड्यांची
निरवतेस किनारी
ओढ लागुनी छाया
थरथरते अंधारी
मध्येच क्षितीजावरुनी
वीज लकाकूनी जाई
अन् ध्यानस्थ गिरी ही
उघडूनी लोचन पाही
हळूच चांदणे ओले
ठिबके पानावरुनी
कसला क्षण सोनेरी
उमले प्राणामधूनी
संथ निळे हे पाणी
वर शुक्राचा तारा
दरवळला गंधाने
मौनाचा गाभारा
कवी - मंगेश पाडगावकर
शेवटची ओळ "मनाचा गाभारा" अशी हवी
ReplyDeleteमूळ कविता आणि पा.पु.म.नि. च्या बाल भारती पुस्तकात सुद्धा मौनाचाच गाभारा आहे. क.लो.अ. :)
ReplyDeleteखूप छान
ReplyDelete७ वी पा होती ही कविता
ReplyDelete